Fjölmiðlar voru stofnaðir í kringum 1605 og hafa síðan verið uppsprétta frétta, tilkynninga, auglýsinga, lesendabréfa, útskýringa og allt.
Þeir sjálfir ásamt afþreyingar iðnaði – sem oft er í eigum sömu aðila ef klifrað er upp í pýramídann – viðhalda þeirri hugljúfu dáleiðslu að þeim sé treystandi og segi satt frá.
Eitt áhrifamesta dæmið er Watergate spuninn þar sem tveir [rannsóknar]blaðamenn áttu að hafa flett ofan af spillingu hjá Ríkharði Njálgssyni.
Mikið var gert úr, mikið fréttaefni þar sem nöfnum þeirra var hampað og orðinu rannsóknarblaðamaður markaðssett undir drep; og við sökkuna, línuna, maðkinn og öngulinn.
Við hér heima vissum ekki af mönnum eins og Fletcher Prouty sem byrjaði ’73 að skrifa um leynimakkið í Fimmhyrnu eða Jordan Maxwell sem hefur flett ofan af Vaðlastíg í Róm síðan ’59 eða Eustace heitnum Mullins sem fyrstur fletti ofan af Rauðskildi riddara og Seðlabanka fléttu Vesturheimshrepps ’52 og óbeint allra vesturlanda.
Falið vald kom út eins og stormur hér heima ’81 og Jóhannes Björn er þjóðþekktur síðan þá. Enn er sú bók lesin og á vef Jóhannesar má finna hana uppfærða, en á vefnum gefur hann reglulega út rýni í fjármálaspillingu heimsins eins og hún er í dag.
Engir fjölmiðlar hér heima – og engir meginfjölmiðlar erlendis – segja þér frá þessu fólki eða vitna í það. Einstöku sinnum er minnst á Jóhannes en það er aðallega því hann er svo mikið rýndur af alþýðunni.
Að ógleymdu frelsiTV sem hóf útsendingar og umfjallanir fyrir skömmu síðan en er smátt og smátt, orrustu fyrir orrustu, málefni fyrir málefni, að festa sig í sessi sem eini fjölmiðillinn hérlendis sem segir eitthvað annað en það sem meginstraumurinn ætlast til að þú kyngir með maðkinum.
Sjáðu til – fjölmiðlaelítan er ódýr hóra sem fylgir því sem skuggavaldið, embættisvaldið og stjórnmálalýgin ætlast til að þú fylgir.
Vissulega tekur hóran stundum fyrir einhverja spuna á borð við Lekamálið eða einhver stök á taflborðinu og fórnar á altari almenningsálitsins í því markmið einu að undirstinga það sem færsla þessi snýst um: Nefnilega trú þína á trúverðugleika blaðamanna og fjölmiðla.
Það skiptir engu máli hvort þú trúir stjórnmálatófunum, embættanöðrunum, efnahagsdrekunum eða einhverjum öðrum, á meðan þú trúir fjölmiðlum. Nú hefur heimsfjölmiðlunin verið undir árás samsæringa í um það bil áratug og sækir á.
Fólk er smámsaman farið að vorkenna einfeldningunum sem enn sækja messur fjölmiðlafólks og trúir meginflaumnum sem sturtað er yfir þá. En hvað kemur í staðinn, hvað gerist næst?
Hvar er umræðan um stjórnarskrá og raunlýðræði? Hvert fór skýrslan hans Víglundar og er nokkur að skoða samsærið á bak við Lekamálsspunann? Eru málefnin kaffærð í spunum?
Manstu þegar skuggavaldið, elítan og fjölmiðladraugarnir vildu selja fólki Þóru? Nú er allt kapp lagt á að selja fólki Katrínu. Spurningin er, því hvorki Óli né fólkið vill hafa Óla kóng áfram, hvern óttast elítan?
Því klárt er, rétt eins og með Þóru að Katrín eru þægar peð og elítan á von á óþægu peði sem ekki hefur enn boðað framboð fyrir næstu forsetakosningar Lýgveldisins*. Þjóðeldið er hins vegar langt frá því að kjósa forseta næstu árin en samkvæmt stjórnarskrá Þjóðveldis er hlutverk hans enn minna en í Lýðveldinu.
* Langt mál er að rekja hér hvers vegna ég nota til skiptis orðin Lýgveldi og Lýðveldi fyrir ríkiskerfið sem Íslenska þjóðin trúir á um þessar mundir. Dugar að benda á að fjölmiðlar þess minnast helst ekki á uppboð og útburði. Ætla mætti að enginn sé lengur á vergangi hjá fjórflokksfasistum. Kannski óttast blaðamenn að vera skotnir á færi.
