Herúlar voru í sex aldir á flakki um Evrópu þvera og endilanga. Þeir kynntust allri speki veraldar sem þeir bundu í mál sitt með Völu og Háv.
Þeir kynntust Levítum við Volguósa og fengu hlut í dýrð hinnar földu Arkar sem enn er þar dulin, en Levítar fela sig enn eftir að hafa kennt Khösurum hluta sögu sinnar, sem síðar urðu Azhkenasy zíonistar og brengluðu spádómunum miklu.
Í þann tíð börðust konur jafnt mönnum og tóku þátt þegar forfeður okkar hjálpuðu Gotum að berja Rómverskan ruslaralýð í bæði Aþenu og Róm.
Þetta er þjóðin sem reisti Feneyjar og tryggði Búrgúndý, áður en hún hélt til eylandsins gullna í norðurhöfum. Þar gerðist hún fyrst þjóða kyndilberi frelsis, kynngi, innsæis og beins Lýðræðis, og konur voru jafnar mönnum enn.
Í fjórar helgar aldir bjó hún hér með vættum sínum og gætti þeirrar sýnar sem hvergi hefur risið á mennskri fold, en af slægð hins volduga snáks varð hún eitrinu að bráð. Fyrst kom purpuri hins Rómverska skurðgoðadýrkanda og þynnti úr henni merginn, gerði konur undirmáls og falsaði söguna og kenndi sem Fróða.
Því næst kom peningavald hinna Evrópsku kónga að undirlægi hinna purpuraklæddu þjóna hins fallna ljósengils sem þjóðirnar tælir með umsnúinni trú og sáði borgarastríði svo mergurinn þynntist ùt og sál okkar mögnuðu þjóðar var undirokuð og þjáð undir eigin bældu þrá og þreytu.
Síðan hafa liðið àtta aldir, og þjóðin svæfð, dáleidd og dauf hefur gleymt hver hún er. Íslenzk þjóð er mín móðir, en Íslenska umskiptinginn kannast ég ekki við. Svo hefir kennt mér fjallkonan, fóstra vættanna, frænka tröllanna, verndari systkyna okkar álfanna, dís hafanna; móðir þeirrar sýnar sem senn rìs à ný.
Ég hvet áhugasama í þessu samhengi til að lesa bók Barða Guðmundssonar sagnfræðings „Uppruni Íslendinga“ og bók Jóns Aðils sagnfræðings „Gullöld Íslendinga“. Einnig Brísingamen Freyju eftir Skugga (Jochum Eggertsson) sem er til niðurhals á þessum vef.
