Ef Vesturheimshreppur myndi hætta stríðsrekstri og stríðsæsingum myndi hagkerfi þeirra hrynja mánuði síðar. Tvennt gæti þá gerst. Kína yrði hið nýja heimsveldi og Evrópa myndi í glundroða sínum flýja verndarvæng Voðatúns yfir til Pútubónda.
Meðan þessar hræringar væru í gangi myndi efnahagskerfi Rauðskjaldar hrynja og með því allir alþjóðasjóðir og seðlabankar iðnríkja. Það yrði magnaðasta heimskreppa allra tíma og í glundroðanum fengi Palestína spes útreið.
Svo kannski viltu að Ofurbarði haldi áfram að blása til stríðs vegna hugmyndar, gegn fólki sem einnig vill stríð vegna hugmyndar? Þó má hér bæta við punkti sem fáir sjá, en þeir sem sjá skelfast.
Stríðshundar Vesturheimshrepps hafa verið notaðir miskunnarlaust til að afgreiða þá aðila innan múslímaheims sem helst gætu sameinað sínar 1.200 milljónir í heilagt stríð. Einnig hefur varnarlið Nató verið notað til að gera loftárásir (og íhlutun) í ríki af sömu ástæðu.
Á sama tíma er trúarhópur sem stjórnar auðæfum heimsins að undirbúa að hægt sé að jafna við jörðu þriðja helgasta stað þessa fólks til að byggja þar þriðja musteri sitt á sama byggingarstað. Ef þau áform yrðu að veruleika myndi stormur trúaðra ryðjast yfir þá landsneið og í kjölfarið yrði heimsstyrjöld.
Því hefur undirbúningur síðustu ára snúist um að fyrirbyggja að sá heimur fari sameinaður í heilagt stríð, en margir spádómar Nostradamusar benda til að sá undirbúningur sé fyrirfram misheppnaður.
Ef hin ofmenntaði samtími okkar vissi eitthvað um Íslam, eða Gyðingatrú, og ef sami samtími skildi hvernig auðkerfi prentaðs pappírs og ofmetinna tölvufærslna virkaði, þá sæi þetta hver sem er.
Til dæmis má benda á að þó kristnir trúi því að Jósúa frá Nasaret hafi verið Messías þá trúa því ekki þeir sem negldu hann á spýtu. Þeir trúa því að hinn smurði muni brátt koma, að þá verði allsherjar styrjöld, og að þá rætist hinir fornu spádómar að þjóðir jarðar verið þeim undirgefnar í kjölfarið.
Auðvelt er að rökstyðja þetta tvöfalda samsæri. Punktarnir eru fyrir allra augum, en þeir eru ekki sýndir í moldviðri nútímans sem heldur flestum hugum föngnum. Þannig sannast hið fornkveðna „úr augsýn, úr hugsýn.“ Eða svo notuð sé fleyg setning eftir Steingrím heitinn Hermannsson, „ég hef verulegar áhyggjur af þessu.“
Þegar maður síðan kafar dýpra sér maður að fjöldinn er afstöðulaus. Fólk vissulega lætur í sér heyra á netinu og hefur smart skoðanir en mér sýnist að dáleiddi fjöldinn sem tottar upplýsingaspenann á meginfjölmiðlum fylgi froðunni eftir sem áður.
Tökum litla ísland, það er nóg af yfirlýsingum af alls kyns yfirlæti, en hvar er afstaðan?
Reyndar má segja að trúarbrögðin eða regluverk trúar sé notað til að kenna fólki afstöðuleysi og venja það við fylgd við leiðtoga án tillits til innihalds þeirre. Einn vandi er t.d. við nútíma menntun að massinn sér ekki hvernig menningarmýtur hans sjálfs eru notaðar til að hræra upp í fólki og skapa rörsýn.
Þegar horft er yfir leiksvið samtímans sést að mun fleiri vilja breytingar en þeir sem vilja óbreytt ástand. Vandinn við breytingar er þó að þegar hugmyndir að breytingum eru kynntar þá mega þær ekki vera utan við ramma þeirrar umræðu sem fólk venst því þá lítur þa ekki við þeim. Ein átsæðan er sú að fólk samþykkir ekki hugmyndir nema hugsa málið og finna í sál sinni hvort talað sé til gagns.
Smátt og smátt má hita járnið í trú þessa fólks, sem er dálítið spennandi því elítuliðið er hagsmunapotarar sem enga trú hefur. En aðeins ef boðberar nýrrar sýnar halda sér við efnið og hamra og endurtaka einfaldleika sinn í bland við hið flókna.
Þegar trú fólks á eigin gildi og sjálft sig sprettur upp gerist umbreytingin mikla eins og holskefla yfir skrímslin. Hið fyndna er þó, frá mínum sjónarhóli, að þó mál Endurreists Þjóðveldis sé hundrað prósent byggt á þekktum og viðurkenndum staðreyndum þá eru þær sömu staðreyndir utan hinnar hefðbundnu umræðu og það sem er úr augsýn er úr hugsýn fólks.
Þannig þarf ný hugsjón að höfða jafnt til einstaklingsins sem býr í veröld sjálfsupphafningar og þröngsýnnar tilfinningasemi.
Því ofurmennið sem Nítsje spáði fyrir um myndi birtast, þá myndi múgurinn útrýma því og síðan leita sér sáluhjálpar. Þannig þarf ný hugsun að bæði leiða einstaklinginn til skilnings á skapandi sýn en um leið kenna honum að varða leiðina fyrir ofurmennið sem hann gæti orðið, en til þess þarf hann að hafa vald yfir hópsálinni sem hann verður meðlimur í.
Eitt hef ég séð í baráttu Þjóðveldisfélagsins frá , því við erum byrjuð að fá athygli þó við höfum dregið okkur til hliðar í bili, að það er langur vegur frá skoðunum (lækum og áhorfi) til afstöðu.
Svo hver er galdur hinnar nýju afstöðu?
Mýkt mín er þykkt og hlýtt teppi, hjúpað utanum járnvilja og skýrt mótaða afstöðu. Kærleikur minn er smíðaður og endurhannaður í eldi sem brennir þúsundfalt heitar en nokkur reiði eða hatur í yfirborðsveröld hins tvívíða menningarmjálms neytendahyggjunnar. Ást og friður er ekki hvöt mín heldur afstaða.
Þó ég brosi og tali mjúklega; þá er vilji minn skýr. Ég stend einn hér heima og ögra lýðveldisskrímslinu af fullkominni fyrirlitningu á eðli þess og framkomu.
E.S. Kæri lesandi, greinin var upprunalega rituð á facebook og bætt var við hana efni sem ég ritaði sem svör við athugasemdum – ég á eftir að lesa hana yfir og slípa þetta saman. Biðst ég velvirðingar á framsetningu þar til þessi eftirskrift hverfur.
